Tubong- bukid
Ni: Axl Ruthe Sutento

“Paalam Ana, sana ako pa rin ang isisigaw ng iyong damdamin, at sana’y ako pa rin ang dahilan ng iyong mga ngiti, kahit ako’y magpapaalam muna sa iyong tabi”, ani ni Marco. Siya’y nasa Maynila para mag-aral sa isang tanyag na unibesidad. Tubong bukid ang ng binata, tanging kanyang adhika lamang ang sumasakop ng kanyang isipan at ang kalugod-lugod nitong katipan na si Ana. Simpleng tao lamang si Marco ngunit galing sa masalaping pamilya. Pero pagtatanim at pagbubukid ang nahihiligan ng binata kung kaya’t, palagi siyang wala sa klase. Natanggal ang mga piring noong nalaman niyang marami siyang kaagaw kay Ana at hindi gustong mawala ito kaya’t sinabi niya sa ama na mag-aaral siya ng medisina kahit hindi niya alam kung anu-anong mga bagay ang nakalaan dito. Ang alam niya lang ay mga matitinong tao lamang ang gustong kumuha ng panggagamot, para may ipagmamalaki si Ana tungkol sa kanya.

Si Marco ay naglalakad at ipinagmamalaki ang magarang na barong na kanyang suot dahil sa probinsyang pingalingan niya ay mataas ang respeto sa mga taong nakabarong. Siya’y lihim na kinukutya ng marami dahil sa kanyang kasuotan at ang iba naman ay pinapabayaan na lamang siya pero sa kaluob-looban ay parang natatawa rin sila. Dahil sa maginoo at matalino ang binata, nagkaroon siya ng mga kaibigan.

Dumating na ang pagsusulit sa unang markahan. Wala siyang pinuproblema hanggang “Pare barong! Sagutan mo naman itong papel ko oh.” wika ng isang kaklaseng si Carlo. Tumanggi si Marco at nakangiting sinagutan ni Carlo ang sariling papel.

Isang linggo ang lumipas, habang paspasan siyang lumalakad, isang lalaking di niya kilala ang lumapit sa kanya at sinabing “Ang lupit mo! Sikat ka na oh!” tumingin-tingin sa paligid si Marco at napansing punong-puno ng “poster” ang kanilang uniersidad. Makikita sa “poster” na iyon ang isang letrato ng lalaking nakangiti at nilagdaan ng malaking “Boy Barong” sa ilalim. Hindi man lang umimik si Marco, at nang makita si Carlo, agad-agad bumulalas ang kanyang galit. Dali-dali niyang sinuntok sa mukha si Carlo, at nandoon ang propesor nang mangyari yaon.

“Siya ang mapanlinlang! Ginawan niya ako ng napakalaking kahihiyan!” galit na sinabi ni Marco.

“Wala kang katibayan Marco! Kaya’t tumahimik ka na lang diyan!” sagot ni Carlo.

“Tama si Carlo. Marco, wala kang katibayan at dahil dito, babawasan ko ng limampung puntos ang iyong nakuhang iskor sa unang markahan—“sabi ng propesor.

“Ngunit ako’y—“Biglang nagsalita ang propesor.

“Ngayong sumabat ka’y ibibigay ko ng responsibilidad ng paglilinis sa unibersidad na ito. Dapat wala na akong makikitang “poster” na nakakalat at nakadikit sa dingding mamayang hapon….” Sabi ng propesor

Humahalakhak si Carlo nang umalis ang propesor. Nawalan ng mga kaibigan si Marco dahil sa takot na baka sila naman ang susunod na pagbintangan ni Marco. Mapait ang mabuhay na walang kaibigan, walang kakampi, at ika’y nasa mundo ng iyong kalaban. Ngunit di nawalan ng pas-asa si Marco.

Nakapagtapos na rin si Marco sa pag-aaral at galak na siyang makita ang pamilya. Siya ang nangunguna sa klase at bumalik na rin sa wakes ang kanyang mga kaibigan. Merong natutunan ang binata, hindi hadlang ang estado ng iyong kinatatayuan o kung saan ka man galing sa pagkamit ng iyong mga pangarap. Ang mga nasawi ang magkakamit ng tagumpay at ang mga umaalipusta ay babalikan ng kanilang mga kasalanan. Mapahirap man o mapayaman ay pantay pa rin ang tingin sa atin ng Poong Maykapal. Tanging mga tao lamang ang may hilig sa pagkukumpara, ngunit sa pagkukumpara, tayo na mismo ang nagpapadaya sa ating sariling isipan. Maging matapang sa lahat ng oras at ipagmalaki man kung sino ka at kung anong meron ka. Papatnubayan ng diyos ang may ginintuang puso at sasabayan ka sa paglalakbay sa iyong buhay. Ipaglaban mo kung ano sa palagay mo ang tama wala namang mawawala sa iyo. Siya ay tubong- bukid at sila naman ay tubong-lungsod. Kahit na iba ang pagtratoo ng mga taga-lungsod kay Marco, di pa rin siya sumuko at nilabanan ang kanyang karapatan sa paraan ng pag-aaral ng mabuti. Sa huli, nakamit niy ang lahat niyang adhkain at nagging sila ni Ana.