Pabaya
Ni: Jul-Ilmah Samaon

Ang pangalan ko ay Carlo Montis at ikukuwento ko sa inyo kung bakit mahalagang isalaysay ang iyong nararamdaman at opinyon dahil baka sa huli, pagsisihan niyo ang mga bagay na hindi niyo nasabi na pwedeng magpatigil sa mga nangyayari.

Naalala ko ang panahon nung ako’y musmos pa lamang, hindi ko nga matatawag ang sarili kong maliit dahil sa edad kong iyon ay ang taba-taba ko na. Naalala ko ang pagkukulitan, pagtatawanan at pag-aasaran naming magkakapatid. Ang bait ko pa dito, hindi ko pa inaaway ang aking mga kapatid, hindi rin maalis sa aking isipan ang pagmamahal na ibinigay nina Inay at Itay. Pinapalo kami ni Itay kapag may nagawa kaming kasalanan, pero sa bawat palong iyon ay mas nadaragdagan ang respeto ko sa kanya dahil alam ko na sa bawat palong binibitawan niya ay tinuturuan niya lang kami kung ano ang tama at kasama din ang pagmamahal niya na maituwid ang aming landas. Pero bumaba naman iyon dahil sa naging desisyon niya at nagbago ang lahat.

Setyembre nun at ang lamig na ng simoy ng hangin at papalapit na ang pasko. Alam kong iyon na ang nasaisip ng lahat, pero ang iniisip ko ay kung bakit luluwas si inay para magdagdagan pa ng kanyang karunungan? Maganda naman ang buhay namin dito at hindi na niya kailangang magtrabaho dahil malaki naman ang kinikita ni itay.

Makalipas ang ilang araw, napansin kong umuuwi na lang si itay para ihatid kami sa paaralan. Hinayaan ko na lang iyon kahit na may nararamadaman akong hindi tama sa mga pangyayari.

Isang araw, tinawag kami ni Itay sa silid niya at sinabi niyang ilang beses na raw niyang sinubokang pauwiin si Inay at iniyakan niya raw ito para lang umuwi siya ngunit, hindi raw naniniwala si Inay. Sabi nga niya na tila wala na siyang pakialam sa aming magkakapatid at ipapakulong at ipapapatay nina lolo at lola upang makuha ang kayamanan niya. Sa sobrang takot ni Itay na hindi malalaan ang kanyang kayamanan para sa amin, ililipat niya raw ito sa aking pangalan... Kung alam ko lang. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ng aking tenga. Alam kong nag-aaral si inay sa malayong lugar, pero alam ko pa rin na buong puso niya kaming inaalala. Hindi ako makapaniwala na magagawa iyon nina lolo at lola para lang sa salapi, pero napaniwala ako ni Itay dahil sa mga luhang dumaloy pababa sa kanyang muka at alam kong hinding-hindi magsisinungaling si itay dahil para saan pa ba ang pangangaral niya sa amin kong ang sarili niya ay hindi niya madisiplina ‘di ba?

Nung Oktubre, niyaya kami ni itay na maligo sa dagat. Ang hindi ko maintindihan ay nung makarating kami dun, buong magdamag ay may kasamang babae si Itay. Hindi niya kami binabantayan; dahil wala siya sa tabi namin nung natutulog kami, ngunit pinipi ko ang aking labi at hinayaan na lang ipagpatuloy ang mga pangyayari. Kung natuto lang sana akong magsalita at tumanggi.

Nung umuwi na si inay, ipinaliwanag na niya ang lahat. Itinangi niya ang lahat na bintang ni Itay. Bumaba ang tingin ko kay itay pero, siya pa rin ang itay ko. Siguro yun na lang ang dahilan kung bakit may natitirang respeto pa ako sa kanya kahit katiting lamang. Mas masaya pa kami nung hindi pa marami ang salapi ni itay. Ang pera talaga’y nakakabulag sa mga tao, at nagiging dahilan ng kasamaan.

Siguro nga hindi na maibabalik at maiwawasto ang nakaraan pero pagdating ng panahon, matututo rin tayong magpatawad at mabalik ang pagmamahalan. Ang mga nangyaring iyon ay kunan natin ng leksyon upang maging matatag, matalino at mapagkumbaba tayo.