Akala
Ni: Jovee Arianne Pinos

Ako po ay isang ordinaryong batang Pilipino na ginagampanan ang aking mga tungkulin at karapatan. Sa aking paglalakbay, naisip ko ang tungkol sa ating mga kababayan noong tayo ay nasa ilalim pa ng kamay ng mga mananakop. Sila ba’y namuhay ng matiwasay o nagpapakahirap at nagdurusa upang makuha ang ating kalayaan. Heto na at tunghayan natin ang aking matinding karanasan.

Gabi na nang umuwi ako sa aming tahanan at pagod sa gawaing pampaaralan. Nakaidlip ako ng sandali... ilang minuto ang nakalipas, may bigla akong narinig na mahinhin na tawanan ng mga kababaihan sa labas ng aming tahanan... bigla kong minulat ang aking mga mata at bumangon sa pagkakahiga. Nanlumo ang aking mata sa aking nasilayan. Bakit yan ang suot ng mga tao?! Baka may okasyon lang sa kabilang bahay?! Ngunit lahat talaga sila ay magkakaiba ang kanilang suot na damit. Ang mga babae ay nakasuot ng saya at may pamaypay na hawak. Ang mga kalalakihan naman ay naka barong at iba naman ay naka-kamiseta. Bigla kong naalala ang leksyon namin sa Filipino na tungkol sa Noli Me Tangere, ganun din ang kasuotan ng mga tauhan.

Sa aking paglalakad sa kalye, lahat sila’y nakatitig sa akin, mula ulo hanggang paa kasi nakasuot ako ng itim na sapatos at nakauniporme pa. Ibig ko sanang magtanong sa kanila tungkol sa pangyayaring nagaganap ngunit hindi ko na itinuloy baka hindi nila ako pansinin.

Sa kanto ng aming kalye ay may naratnan akong grupo ng mga kababaihang mahinhin na nagtatawanan habang tinatakpan ang kanilang bibig. May isang babaeng naka agaw ng aking pansin. Siya ay napakaganda, makinis at porselana ang kutis, mapulang labi at kulot ang buhok.

“Sa tingin ko ’yon siguro si Maria Clara, tugma talaga ang kanyang katangian kay Maria Clara eh” Sabi ko sa aking sarili.

Bigla ko siyang nilapitan.

“Ako po pala si Jovee, maari ko po bang malaman ang iyong pangalan?” tanong ko sa kanya.

“Ako si Maria Clara, anak ni Kapitan Tiyago” Marahan niyang sagot.

Siya nga si Maria Clara....

Sinamahan niya ako sa paglalakad nang bigla niyang nabitawan at nahulog sa maputik na daan ang kanyang panyo. Pupulutin ko sana, kaso, pinigilan niya ako.

“Jovee! Hayaan mong lalaki ang pupulot sa panyo ko” sabi ni Maria Clara.

Agad-agad kong naalala ang aming leksyon sa Filipino. Ilang segundo ang nagdaan, may lalaking lumapit at pinulot ang panyo sa maputik na daan. Ang lalaking iyon ay pamilyar sa akin. Maayos ang tindig, katamtaman ang pangangatawan at may kagwapuhan. Agad niya itong inabot sa kamay ng babae at hinalikan ang kanang kamay ng dalaga.



“Ito pala si Crisostomo Ibarra, ang aking pinakamamahal na kasintahan” sabi ni Maria Clara.

“Ikinagagalak kitang makilala Don Crisostomo” sabi ko sa binata habang kinakamayan ko siya.
Nang kaming tatlo ay naglalakad, may biglang dumating na mga armadong kalalakihan at nagpapaputok ng baril. Nagulat kaming tatlo sa aming nakita. Agad hinablot ni Maria Clara ang aking kamay at nagtago kami sa isang sulok. Mabilis na kumalat sa lugar namin ang mga armadong lalaki. Isa-isa nilang pinapatay ang mga taga roon. Wala talagang nakaligtas sa pangyayaring iyon maliban sa aming tatlo ni Maria Clara at Crisostomo Ibarra. Nang kunin na ni Crisostomo ang kanyang baril, tinutukan siya at pinaputukan sa noo ng isang armadong lalaki.

Humandusay ang katawan ni Crisostomo sa putikan habang lumilipad ang mga bala sa paligid. Napakabilis ng mga pangyayaring iyon. Halos bumaha ng dugo sa aming lugar.

Agad na tinakbuhan ni Maria Clara ang wala nang buhay na si Crisostomo. Labis-labis ang paghihinagpis ng dalaga sa kanyang pinakamamahal.

Nagulat ulit kami nang biglang may lumapit na tatlong lalaki at sabay kaming pinaputukan sa ulo. Bumagsak ang aming katawan sa maputik na daan. Huli kong nasulyapan ang kaayang-ayang mukha ng dalagang aking nakilala sa araw na iyon.

Akala ko katapusan na ng aking buhay ng biglang tumunog ang cellphone ko.

“OMG! alas-sais na pala ng umaga!! Kailangan ko nang magmadali para di ako mahuli sa klase!”.

Sa huli ko na lang nalaman na lahat na iyon ay isang panaginip lamang.