Sangkap Pinoy!
Ni: Bai Ridah Macasayon

Sa totoo lang, hindi ko alam kung papaano sisimulan ang sanaysay ko. Wala akong maisip na paksa, gusto ko sanang paksa yung pang-aalipin sa mga Pilipino pero marami nang gumawa kaya iibahin ko na lang ang sa’kin. Nagtataka ka ba kung bakit “Sangkap Pinoy!” Ang napili kong pamagat?...... Sangkap Pinoy! kasi habang kumakain ako ng PEEWEE, nakita ko yung tatak na “FORTIFIED SANGKAP PINOY” kaya naisipan kong ito na lang ang gawin kong pamagat total maganda naman at may kaugnayan sa naisip kong paksa. Gusto mo bang malaman kung tungkol saan ang paksa?...... Sikreto..... hehehe.... basahin mo muna lahat..... sige na sisimulan ko na ang aking sanaysay bago pa tayo mawili sa pkikipag-usap.

Kilala mo ba si Crisostomo Ibarra ng nobelang Noli Me Tangere?

Si Crisostomo ang pangunahing tauhan sa Noli Me Tangere, siya ang binatang mas ninais na mamalagi sa sariling bayan sa kabila ng lahat ng oportunidad sa ibang bansa. Mas ginusto nitong paglingkuran ang mga kababayan, handa siyang tulungan ang lahat ng Pilipino na walang hinihintay na kapalit. Siya, si Crisostomo, ang Pilipinong higit na tinangkilik ang tradisyon at kulturang Pilipino. Sa pitong taong paninirahan sa ibang bansa, hindi niya nalimutan ang lahat ng kaugaliang Pilipino, hindi niya nakalimutan ang wika ng kanyang bansa at higit sa lahat, hindi niya ipinagpalit ang paboritong TINOLA uhmm! Sarap!

Datapwat ang lahat ng kaugaliang tinatangi ng binata, si Ibarra, kung isa mang sagisag o simbolo kung kaituturing, lahat nito’y nasupil dahil sa modernasyon. Unti-unting naglahgo lahat ng kaugaliang namumukod tangi at kaugaliang maipagmamalaki ng lahing Pilipino. Lahat ng mabuting kaugalian ni Crisostomo’y nakalimutan ng lubos at marahil ibinaon na sa limot.

Kung si Crisostomo’y ninais na manalagi sa sariling bayan, ito’y kabaligtaran ng mga pangyayari sa makabagong panahon. Halos lahat na ng Pilipino’y hindi magkaugagang lisanin an gating bayan upang doon makipagsapalaran at mas pinipili pa nilang pagsilbihan ang ibang lahi kaysa sa mga kababayang higit na nangangailangan. Tulad na lang ng mga narses, guro at inhinyero. Dahil dito, maraming Pilipino ay patuloy na nagdurusa dahil wala ng mahuhusay na narses ang magaasikaso’t magaalaga sa kanila, marami ring mga studyante ang nagiging mangmang dahil sa kakulangan ng mahuhusay na guro at ang mga gusali o tulay ay hindi mapakinabangan sapagkat wala ng magaling na inhinyero ang magpapatayo niito. Masakit mang aminin ngunit ito ang katotohanan, may mga Pilipinong nasa Pilipinas ngunit ipinalalagay ang mga sarili sa ibang bansa. Nais nating makasabay sa mabilis na pagbabago kaya’t isinasasantabi natin ang iba. Tayo’y nagiging makasarili!!!!

Kailan ka huling bumili ng produktong “Made in the Philippines”? at kalian ka huling tumikim ng pagkaing “Sangkap Pinoy”?....

Hindi natin maikakailang halos lahat na ng Pilipino’y nahuhumaling sa produktong “imported”, ako rin mismo’y nahuhumaling dito. At kahit na higit na mas mahal ang mga ito, ayaw paring magpaawat ang mga Pinoy sa pagbili nito maging gamit o pagkain man. At dahil sa walang tigil na paglipana ng mga produktong banyaga, marami sa ating mga kababayan ang nalulugi sa sariling bayan at ang nakikinabang nama’y mga banyagang dati-rati nagpahirap at umalipusta sa atin. Tayo mismo ang pumapatay sa kabuhayan ng kapwa nating Pilipino.

Bonjour! Hola! Hello! Alam mo kung ano ang kahalagahan ng pagkakaroon ng sariling wika?

Ang wika ay ang kaluluwa’t salamin ng isang bansang malaya, ngunit anong nagnyari sa atin? Pilit tayong nagpapakalubhasa sa iba’t ibang wika. Nawala ang puso’t isipan ng mga Pilipino sa Pilipinas. Madalas nating naririnig ang mga guro sa paaralang magsabi ng “Class, please speak in English”, at kung minsan, halos magkabalibaligtad ang dila ng iba sa kaka-ingles, ayos lang basta magmukha lang sosyal. “Hi guys! Its so bery hot here lets going to mall and shoffing”.

Hindi masamang pag-aralan ang wikang dayuhan, sa katunayan, ito’y kayaman ng diwa, isip at pagkatao ngunit, mas maganda kung mahalin muna natin ang sariling atin sapagkat naniniwala akong ang pakikipaglastasan o pakikipagunayan ay magkakaroon lamang ng kabuluhan kung ito’y ipababatid sa wikang higit na maiintindihan ng tagapakinig.

Hindi masama ang pag-unlad at pagbabago ngunit kinakailangan nating isagi sa ating puso’t isip na ang pagbabago ay hindi ang paglimot sa mga mabubuting kaugalian at pagtalikod sa nakalipas bagkus, ito’y pagpapatuloy natin ng magagandang kaugalian at tradisyong nagpapakilala ng ating lahi. Huwag natin hintayin ang araw na mawala ang Pilipino sa Pilipinas..... ang Pilipinas sa mga Pilipino....

Ikaw, ano pang hinihintay mo, ang tuluyan kang maging banyaga sa sarili mong bayan?