Dilim sa Likod ng Liwanag
Ni: Abril Ma. Lebanan

Sa aking paglalakbay sa daan ng buhay, marami akong masasalubong sa daan. Mga bagay-bagay na ngayon ko lang nakita, mga pangyayari kailanma’y hindi ko inakala na mangyayari at mga taong hindi ko namamalayn na paparating at magtatagpo sa ating buhay. Tinanggap natin siya ng buong puso at ng walang pinagaalinlangan. Unti-unti ko siyang nakikilala at nagkaroon din ng mga magagandang ala-ala. Ngunit, sa bawat oras na nagdaan, ang kanyang mga itinatagong ugali ay unti-unting lumalabas. Mga ugaling masama at makakasira, hindi lamang sa atin, pati na rin sa kanyang sarili.

Alagad ng Diyos kung ituring. Pinaglilingkuran ang Diyos na Maykapal na walang hinihintay na kapalit, iyan ang mga relehiyosong tao tulad ng mga pari. Mianamahal ang bawat mamamayan, mahirap man o mayaman, itinatrato lahat nang pantay, ito ay ilan sa mga katangian ng mga pari. Pero ibahin mo itong si Padre Damaso!

Si Padre Damaso ay isang Pransiskanong pari na kailanma’y hindi masusukat ang pananampalataya sa Diyos. Siya’y mabuti sapagkat siya’y walang itinatagong kasamaan, tulad na lamang ng pang-aalipusta, pag-mamaliit at pagbibigay ng walang galang sa mga Indiyo. Pero, ito’y pawang kasinungalingan lamang dahil inaabuso niya ang kanyang kapangyarihan na ibinigay ng mga Kastila sa kanya, kaya’t maraming Pilipino ang nagdurusa sa kamay niya

Kung iniisip mong si Padre Damaso lamang ang nagtataglay ng mga kaugaliang ito, nagkakamali ka... Maraming Pilipino sa makabagong panahon ang nagtataglay ng mga kaugaliang ito. Tulad na lang ng mga pulitiko, sila’y inuluklok ng mga taong bayan upang sila’y mamuno tungo sa kaunlaran ng bayan ngunit anong ginagawa nila ngayon? Lahat ay nabulag ng kapangyarihan at walang inaatupag kung di ang payamanin pang lalo ang sarili. Sa mga araw ng pangangampanya, tila ba sila’y parang anghel na hulog ng langit ngunit, kung maihahalal na, unti-unting nagbabalatkayo sila. Hindi mo aasahang magagawa nila ang lahat ng katiwaliang ito.

Hindi lang dito nagtatapos ang kanilang masasamang kaugalian. Sa ngayon, ang gobyerno na mismo ang pumapatay sa sariling bayan. Hindi naman ibig sabihin nito na pinapatay nila ang bansa mismo, kundi pinapatay nila ang karapatan ng bawat mamamayan na bumubuo sa isang bayan. Kapangyarihan ay inabuso para lang masilbihan ng kapwa kababayan. Tayo ay unti-unting nabubulag ng ningning ng pera, nabibingi sa mga kanilang pangakong hindi naman natutupad at winasak ang dangal, sa pag-aalipin sa mga kababayan at ikinulong sa isang bilangguan.

Ngayon ay nakikita na natin ang epekto ng ginagawa ng sariling kababayan sa atin kaya’t gumalaw na tayo at iligtas ang ating sarili sa pagkabilanggo. Tanggalin ang harang sa ating mga tenga at makinig sa ating puso kung anong dapat nating gawin. Huwag magpapabulag sa perang ginagamit nila para sila’y maligtas sa lahat nilang kasamaan. Marami na ang nagdusa sa kamay ng pamahalaan at marami na din ang namatay sa kanilang kagustuhan. Huwag nating sayangin ang buhay na pwede nating iligtas sa kadiliman at ibalik sila sa liwanag. Ibalik natin ang sigla ng ating bansa at itayo muli ang bandila ng Pilipinas mula sa pagkapunit nito.